Зінаіда Заблоцкая і Таццяна Мягкова прымалі шчырыя віншаванні і падарункі, словы ўдзячнасці за мужнасць і гераізм.  Мужчыны пажадалі моцнага здароўя, увагі і цеплыні ад родных людзей, а таксама выказалі словы ўдзячнасці за тое, што  яны сем дзясяткаў гадоў таму нараўне з мужчынамі набліжалі Перамогу, а ў цяжкія пасляваенныя часы дапамагалі аднаўляць разбураную народную гаспадарку.

У гэты дзень жанчыны пачулі шмат цёплых слоў і пажаданняў і ад сваіх родных, якія большую частку жыцця побач. Праўда, нячастымі гасцямі ў доме Зінаіды Заблоцкай з’яўляюцца яе дзеці, таму што дачка жыве за сотню кіламетраў — у Мінску, а сын даўно пераехаў у Латвію. Але жанчына не скардзіцца, дзеці часта ёй тэлефануюць і стараюцца падчас адпачынку прыехаць у родны горад. Нягледзячы на ўзрост, Зінаіда Іосіфаўна займаецца хатнімі справамі, любіць прымаць гасцей… Вось толькі на вуліцу выходзіць нячаста, але ўпэўнена, што з першымі цёплымі дзянькамі абавязкова будзе дыхаць свежым паветрам каля дома.

Хоць Зінаіда Заблоцкая кажа, што стараецца не ўспамінаць аб ваенным ліхалецці, на канапе, як напамін на ўсё жыццё, ляжаць старыя пажоўклыя ад часу фотаздымкі. Канешне, ніколі не сцерці з памяці ветэрана абпаленыя вайной гады. Аб мужнасці партызанкі Заблоцкай кажуць і яе баявыя ўзнагароды — ордэн Вялікай Айчыннай вайны  і юбілейныя медалі.

Жанчына шмат гадоў аддала працы ў ветэрынарнай лякарні. Няхай школьнікі, якія завіталі ў гэты дзень да жанчыны, не засталі яе ў самым росквіце гадоў, але яны ведаюць пра яе подзвіг, пра годны для пераймання прыклад.

Жанчыны-ветэраны падзякавалі гасцям за ўвагу і клопат, а таксама расказалі аб тым, чым жывуць сёння. Канешне, такія сустрэчы — гэта не толькі пацвярджэнне таго, што нашчадкі памятаюць аб іх подзвігу, але і мажлівасць адчуць сябе абаяльнымі жанчынамі, аб якіх клапоцяцца, дораць кветкі і, самае галоўнае, — удзяляюць увагу.

Кацярына РУДЗІК.

Фота Святланы МУЦЯНСКАЙ.